radjotechnika dla wszystkich

W. Niemczyński "Radjotechnika dla wszystkich" - przystępny podręcznik radjotelegrafji i radjotelefonji.

Odkrycie tych zjawisk elektrycznych, które stanowią podstawę dzisiejszej elektrotechniki, mianowicie zjawisk indukcyjnych, jest niezaprzeczoną zasługą Faradaya. Odkrycie to oddali na usługi ludzkości Gauss i Weber, Siemens, Bell, Marconi. Dwaj pierwsi zbudowali telegraf elektromagnetyczny; Siemens, wynalazca prądnicy, jest ojcem dzisiejszej elektrotechniki prądów silnych; Edison urządził oświetlenie elektryczne zapomocą lamp żarowych; Bell dał nam w telefonie przyrząd, którego zastosowanie jest równie wielkie, jak genjalna prostota jego budowy. Marconi, twórca radjotelegrafji, umożliwił każdemu z nas korzystanie z nieskończonego morza eteru kosmicznego.

Wynalazek Marconiego polega na przesyłaniu znaków telegraficznych na odległość, bez połączenia materjalnego między komunikującemi się punktami. Z biegiem lat ulepszono ten wynalazek i stworzono radjotelefonję, która polega na przesyłaniu przez przestrzeń dźwięków żywej mowy i muzyki.

Nazwy powyższe zostały przyjęte na konferencji międzynarodowej; wszelkie inne nazwy, jak "telegrafja iskrowa", "falotelegrafja", "telegrafja bez drutu", nie są właściwe. Słówko "radjo" pochodzi od słowa łacińskiego "radius" = "promień", gdyż radjotelegrafja i radjotelefonja polega na zjawisku promieniowania elektromagnetycznego. Wyrażenia takie, jak radjotelegrafja, radjotechnika, radjokomunikacja, radjostacja, radjoodbiornik it.p., są zatem wyrażeniami oficjalnemi, do których musimy się przyzwyczaić. Oprócz tych nazw przyjęły się inne, np. broadcasting (dla ruchu radjoamatorskiego wśród narodów mówiących po angielsku), Rundfunk (dla podobnego ruchu w Niemczech), radjofonja (dla ruchu amatorskiego w Polsce).

Zaczątki radjotechniki sięgają do lat 1886-1888. Hertz, przeprowadzając wtedy swe klasyczne doświadczenia z krótkiemi falami elektromagnetycznemi, potwierdził elektromagnetyczną teorię świetlną Maxwella i stworzył podstawy dla przesyłania energji elektrycznej przez przestrzeń. Mianowicie przy wzbudzaniu iskry elektrycznej, która w myśl badań Feddersena jest wyładowaniem drgającem, wybiegają w przestrzeń fale elektromagnetyczne, rozchodząc się na wszystkie strony z prędkością światła. Elihu Thomson stwierdził już w roku 1889, że fale Hertza można zastosować do przesyłania znaków. Brakło jednak wtedy środków, zapomocą któych możnaby te fale ujawniać na większej odległości od wysyłacza. Umożliwił to dopiero koherer, wynaleziony przez Hughes'a już w roku 1879, ale odkryty powtórnie i zastosowany do celów praktycznych przez Branly'a w roku 1892.

<< 10 >>

[spis treści]